با تجربه‌ای که در زمان پناهندگی به دست آوردم متوجه شدم که اکثر کشورهای پناهنده‌پذیر انسان‌ها را طبقه‌بندی می‌کنند و انسان‌های دگراندیش مورد حذف در گزینش پناهندگی قرار می‌گیرند.
« محبت نیوز» - از سال ١٣۵٧ شمسی که حکومت اسلامی در ایران قدرت را در دست گرفت، کمیساریای عالی پناهندگان مستقر در ترکیه به یکی از مقصد‌های اصلی پناهندگان ایرانی تبدیل شد. در طول این سالیان بسیاری از ایرانی‌هایی که به دلایل مختلف مجبور به ترک ایران شدند از طریق این سازمان به کشورهای پناهنده‌پذیر منتقل شدند.
در این میان هستند پناهندگانی که پس از قبولی و پذیرش آنان به عنوان پناهنده از سوی کمیساریای عالی پناهندگان، با سپری شدن سالیان طولانی از سوی کشورهای پناهنده‌پذیر مورد پذیرش قرار نگرفته‌اند و با مشکلات عدیده‌ای در ترکیه دست به گریبان هستند.
رادیو کوچه، در همین رابطه با رضا پورکریمی یکی از این پناهندگان که مدتی طولانی است منتظر انتقال به کشور امن ثالث است، در رابطه با علل عدم انتقال این دسته از پناهندگان به کشور سوم، مشکلات آن‌ها و اقدامات کمیساریای عالی پناهندگان برای رفع این مشکل، گفت‌وگویی انجام داده‌ایم که شما را به شنیدن آن از رادیو کوچه دعوت می‌کنیم.
آقای پورکریمی شما به عنوان کسی که برای مدت زمان طولانی یعنی حدود ١۴ ماه است که از کمیساریای عالی پناهندگان ترکیه در آنکارا جواب قبولی دریافت کرده‌ای اما هنوز به کشور امن ثالث منتقل نشده‌ای، چرا کیس پناهندگی شما این‌طور طولانی شده و آیا کسان دیگری هم در ترکیه هستند که همانند شما درگیر این مسئله باشند؟
متاسفانه علی‌رغم تصور من باتوجه به این‌که پرونده و دلایل پناهندگی‌ام از شفافیت خاصی برای کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل و کشورهای پناهنده‌پذیر برخوردار بود اما پس از گذشت ٣ سال هنوز در ترکیه هستم، اما مدت انتظاری که من متحمل شده‌ام در مقایسه با تعداد قابل‌توجهی از پناهندگان دیگر که مدت ۵ سال و در مواردی حتا ١٢ سال در انتظار انتقال به کشور سوم هستند بسیار ناچیز است.
این‌که چرا پروسه پناهندگی من این‌قدر طولانی شده، بیشتر از این‌که من پاسخ‌گو باشم باید کشورهای پناهنده‌پذیر و تصمیم‌گیرندگان پناهنده‌گزینی پاسخ‌گو باشند.
حقیقتش را بخواهید من فکر می‌کردم که دگراندیشان فقط در کشورهای اسلام‌زده، بنیادگرا و دیکتاتوری نادیده گرفته می‌شوند، اما با تجربه‌ای که در زمان پناهندگی به دست آوردم متوجه شدم که اکثر کشورهای پناهنده‌پذیر با سپری کردن تاریخی به درازای چند قرن از دمکراسی، رعایت حقوق‌بشر، جامعه مدنی، فرهنگ و ادبیات مدرن و گنجینه‌ای از مشاهیر و مفاخیر بزرگ که ما از آن‌ها درس‌ها آموخته‌ایم، متاسفانه در زمان گزینش پناهنده، انسان‌ها را طبقه‌بندی می‌کنند و انسان‌های دگراندیش مورد حذف در گزینش پناهندگی قرار می‌گیرند. اگر تاکنون کشور دیگری برای زندگی من و خانواده‌ام در نظر گرفته نشده و همچنان در انتظار هستم به خاطر داشتن تفکر چپ عدالت‌جویانه‌ام است.
آقای پورکریمی حدود چند پناهنده در ترکیه هستند که مشکل آن‌ها نیز همانند شما است، و آیا کیس‌های خاصی درگیر این مسئله هستند یا خیر؟
با قاطعیت می‌توان گفت ٩٨ درصد از پناهندگانی که از سوی کشورهای پناهنده‌ذیر مورد پذیرش قرار نگرفته‌اند، پناهندگان سیاسی هستند، که بیشتر شامل هواداران و اعضای احزاب و سازمان‌های کرد ایرانی، طرفداران جنبش چپ ایران، هواداران پیشین مجاهدین خلق و نویسندگان و روزنامه‌نگاران رادیکال هستند.
اگر امروز کسانی را می‌بینید که به عنوان فعال حقوق‌بشر، فعال جنبش زنان یا فعال کارگری خودشان را به کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل جهت پناهندگی معرفی می‌کنند به خاطر همان نگاه مایوسانه‌ای است که پناهندگان سیاسی دارند، که سال‌هاست مجبور به تحمل رنج انتظار به یک کشورش امن هستند.
آقای پورکریمی باتوجه به این‌که شما چندین نوبت دست به تجمع‌اعتراضی زدید آیا کمیساریای عالی پناهندگان چه اقدامی برای رفع این مشکل شما انجام داده است؟
برای خروج از وضعیت رقت‌بار و رنج غم‌باری که پناهندگان سیاسی‌درانتظار کشور با آن مواجه هستند، چندین بار تجمعات و تحصن‌هایی به نشانه اعتراض به تبعیض و نادیده‌انگاری کشورهای پناهنده‌پذیر مقابل دفتر کمیساریای پناهندگان سازمان ملل در آنکار صورت گرفته که متاسفانه تغیری در تصمیم کشورهای پناهنده‌پذیر برای سال ٢٠١۵ به وجود نیاورده.
این‌که کمیساریای عالی پناهندگان برای ما که انتظار طولانی را تحمل کرده‌ایم چه کرده است، برمی‌گردد به توقعات خودمان که چندان در اختیار کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل نیست. بدون دادن سهمیه از طرف کشورهای پناهنده پذیر، کمیاریا دستش برای انتقال ما به یک کشور دیگر بسته است.
اما بخشی از مشکلات اقتصادی و اجتماعی که در این دوران انتظار تعیین کشوری گرریبان ما را گرفته، به نظر من قابل طرح و رسیدگی است و کمیساریا می‌تواند به بهبود آن کمک کند.
ما از حق کار برخوردار نیستیم، از نظر معیشتی و دشواری‌های مالی در تنگنا هستیم، از آموزش در سطوح بالا برخوردار نیستیم، فرزندان ما به خاطر بی‌بضاعتی و مضتقه مالی ما محرومیت‌های فراوانی متحمل می‌شوند و همچون تبعیدیان حق خروج از شهر را نداریم. این‌ها مسائلی از که کمیساریای عالی می‌تواند برای بهبود آن اقدام کند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر