روزی که ایران در آزادی غریب بود

فرهاد تمنا

• 31 مارس 2015 - 11 فروردین 1394

هم‌رسانی

زمانی که درب استادیوم دستگردی تهران در اولین بازی افغانستان مقابل فلسطین باز شد، همه چیز هویدا شد.

تیم زیر ۲۳ سال افغانستان در کشوری پای به مسابقات مقدماتی المپیک ریو ۲۰۱۶ گذاشته بودند که خانه دوم شان بود. از همان روزی که قرعه کشی شد و ایران میزبان گروه سوم رقابت ها در تهران شناخته شد، زمزمه های حضور پر شور هواداران افغان در استادیوم های ایران هم بلند شد.

شاید حمایت از تیم زیر ۲۳ سال و المپیک در تمامی کشورهای پیشرفته و فوتبالی آسیا اهمیت چندانی ندارد. اما برای افغان ها که هیچ وقت تماشای بازی ملی را از نزدیک تجربه نکردند، تشویق و حمایت از تیم زیر ۲۳ سال آنهم در کشوری بیگانه جایگاه ویژه ای دارد.

همین که برای اولین بار پرچم کشورشان را در دست می‌گیرند؛ صورت شان را به رنگ پرچم در می آورند؛ کری می‌خوانند و برای پیروزی تیم کشور خود در استادیوم فریاد می‌زنند کافی‌ است.

از همان روزهای اول تورنمنت هواداران افغانستان باعث واکنش مربیان حاضر در گروه سوم رقابت ها شد. طوری که محمد خاکپور سرمربی امید ایران بعد از این که هشت هزار نفر افغانستان را مقابل فلسطین تشویق کرد و در بازی ایران و نپال ورزشگاه آزادی را خالی دید، از ایرانی ها خواست تا به ورزشگاه بیایند تا ایران در خانه اش غریب نباشد.

حسین صالح سرمربی ایرانی افغانستان هم گفت: "هواداران برگ برنده و نفر دوازدهم تیم ما در ایران هستند."

افغانستان با وجود شکست در بازی اول زهر چشم خوبی از رقبای خود گرفت . طوری که در بازی دوم مقابل نپال حضور بیش از بیست هزار تماشاگر در استادیوم آزادی، ایرانی ها را هم حیرت زده کرده بود.

زمزمه ها روز به روز زیاد تر می‌شد، همه منتظر بازی حساس با ایران بودند. مربی ایران دوباره از هواداران تیم ملی ایران خواست تا در مقابل افغانستان بازیکنان این تیم را تنها نگذارند.

آنها می‌دانستند که افغان ها در بازی مقابل ایران آزادی را پر خواهند کرد. اما هواداران افغانستان قبل از بازی با ایران در دیدار مقابل عربستان هم قدرت خود را نشان داده بودند؛ در این بازی ظرفیت ورزشگاه دستگردی با حضور پر شور افغان ها در دیدار مقابل عربستان تکمیل شد و حتی هزاران نفر هم پشت درهای بسته ماندند.

پس از بازی با عربستان شورای مهاجرین مقیم در ایران اعلام کرد در بازی مقابل ایران ورزشگاه آزادی پر از تماشاگر افغان خواهد شد. خبر رسید از سایر شهرهای ایران مهاجرین برای حمایت تیم ملی افغانستان به سمت تهران حرکت کرده اند.

یکشنبه ۹ حمل/فروردین ۱۳۹۴ روزی تاریخی و سرنوشت ساز برای فوتبال دو کشور همسایه که اولین بازی رسمی را پس از جان گرفتن فوتبال افغانستان برگزار می‌کردند.

افغانستان مقابل ایرانی بازی می‌کرد که تیم اول آسیاست و خیلی روی فوتبال افغانستان حسابی باز نمی‌کند. از آن گذشته نزدیک به نیم قرن هست که حضور در المپیک را تجربه نکرده است.

در خیابان های اطراف استادیوم آزادی دسته های جوانان افغان در پیاده و با شور و حال خاصی به سوی استادیوم در حال حرکت بودند.

ایرانی ها می‌گفتند مدت هاست ورزشگاه آزادی را این طور و با این فضای فوتبالی ندیده بودند. به قول آنها حتی بازی حساس استقلال و پرسپولیس که دربی سنتی تهران محسوب می‌شود، با این شور حال برگزار نمی‌شود.

هواداران دسته دسته به سمت در اصلی آزادی حرکت می‌کردند. همه با زبان محلی افغانی حرف می‌زدند. مهاجرین دیگر مجبور نبودند، به خاطر این که افغان شناسایی نشوند، به زور با گویش ایرانی صحبت کنند.

پشتون ها پشتو صبحت می‌کردند، هزاره ها هزارگی و ازبک ها هم ازبکی؛ گروهی هم در گوشه ای از آزادی با موزیک افغانی به رقص و پای کوبی پرداخته بودند.

درهای استادیوم آزادی به سختی و کشمکش های زیاد به روی هواداران باز شد، یکی از دلایلی که افغان ها زودتر به استادیوم آمده بودند ترس از ممانعت ورود به ورزشگاه توسط پلیس بود.

طوری که دو ساعت به آغاز بازی نزدیک به ۷۰ هزار تماشاگر در مقابل درب اصلی ورزشگاه آزادی خیمه زده بودند. هیجان بازی و سه امتیاز حساس دیدار ایران و افغانستان به حاشیه رفت.

همه چیز در حضور پر شمار تماشاگران افغان خلاصه می‌شد. تا چشم کار می‌کرد، پرچم افغانستان بود. به قول یکی از رسانه های ورزشی ایران روزی که "دوربین صدا و سیمای ایران هر چه بیشتربه عقب می آمد، چشم مان گشادتر می‌شد."یکی دیگر هم نوشته بود؛ "درسی که افغان ها در آزادی به ایرانی ها دادند."

گوشه‌ای از ورزشگاه آزادی و روبه روی جایگاه ویژه که برای هواداران ایران اختصاص داده شده بود، به صورت غریبانه ای توسط ۱۰۰ هوادار ایرانی پر شده بود.

هوادارانی که برای شنیدن صدای شان دقت زیادی لازم بود. درست هنگامی که بازیکنان دو تیم برای گرم کردن وارد زمین شدند، صدای کر کننده تماشاگران افغانستان استادیوم آزادی را فرا گرفت.

طوری که علیرضا جهانبخش کاپیتان تیم ملی امید ایران پس از پایان بازی گفت: "وقتی وارد استادیوم شدم فکر کردم میزبان بازی افغانستان است."

آنچه مسلم بود حضور هزاران نفری هواداران افغان در ورزشگاه آزادی بود که بعد از مدت ها سکوها و صندلی های این ورزشگاه را پر کرده بوند.

حلقه اتحاد ایرانی ها در نمایی خالی از ورزشگاه آزادی به صورت غریبانه ای تشکیل شد و بازی آغاز شد. رقابت و مصاف سفید های ایران و سرخ های افغانستان برای کسب سه امتیاز سرنوشت ساز برای صعود به المپیک برزیل بود.

فوتبالی که در حاشیه ۸۰ هزار تماشاگری قرار گرفته بود که فضای ورزشگاه را متحول کرده بودند. همان طور که انتظار میرفت ایران در تاکتیک فوتبالی مقابل همسایه اش کار سختی نداشت و در همان نیمه نخست کار افغانستان را با زدن ۴ گل یک سره کرد. گروهی از هواداران افغانستان می‌گفتند ما تعداد تماشاگر را بردیم آنها تاکتیک را.

تماشاگران افغانستان حتی زمانی که دروازه‌بان تیم خود توپی را دفع می‌کرد، چنان واکنش نشان می‌دادند، گویا این تیم گلی به ثمر رسانده است.

خیلی از هواداران در پایان نیمه اول ورزشگاه را ترک کردند و از نتیجه به دست آمده مایوس شدند. در نیمه دوم با وجود این که ایران دو گل دیگر به افغانستان زد، سر و صدای تماشاگران در ورزشگاه قطع نشد و تا پایان تیم را یک صدا و رسا تشویق کردند.

در پایان بازی ایرانی ها در کنار اظهارات دیگرشان از ادب و نظم هواداران افغانستان هم یاد کردند. شاید تنها چیزی که در حسرت افغان های مهاجر در ایران باقی ماند، پیروزی ارزشمند و تاریخی بود که امیدهای افغانستان نتوانستند آن را کسب کنند و این گونه شد که ایران در ورزشگاه آزادی غریب شد.

هم‌رسانی چگونه می‌توانید این مطلب را به دیگران برسانید؟